Iterum me domestica naufragia referunt ad eosdem scopulos. Retinui tamen, et retinebo, ut spero, etiam in extremis malis, nedum in his curarum minutiis ἀγήνορα ϑυμὸν, nec abieci me in tam miseras preces atque nuper2, nec ullam vocem protuli minorem viro, aut cedentem calamitati.
Στέργειν γὰρ αἱ πάϑαι με χὠ χρόνος ξυνὼν Μαϰρὸς διδάσϰει, ϰαὶ τὸ γενναῖον τρίτον3Literas etiam ad illustrissimum Principem4 mitto, quibus sanare conor si quid haeserit offensae, vel incommodae suspicionis ex nostra Dissertatiuncula super induciis5. Confido non futuram illi ingratam meam confessionis ingenuitatem, coniunctam tamen cum generosa libertate. neque enim capital fecisse videor, si ex animi sententia sum locutus in atrio, ut sic dicam, libertatis. Communicavit mecum noster heros Heinsius literas6, quas ad eum misisti postridie eius die quo apud vos fui. Veto te credere, tibi unquam evenisse ut prudentius iudicares, et ornatius scriberes. Gratulor mihi meum iudicium prorsus convenire cum tuo. Illud autem epiphonema per mihi lepidum et venustum est visum, non aliam spem de tam insigni iuveni concipiendam fuisse, quam ut cum Ovidiano Poëta Ciceronianum oratorem coniungeret. Nuper statim ut sum a te digressus, conveni ϕέρτατον ἀνδρῶν, vel si mavis ϕῶτα ἄριστον van der Mylium. nunquam eo usus sum commodiore, ita me a vultu et sermone suo dimisit bonae spei plenum, ut in eo videretur aemulari laudem amoris ac deliciarum generis humani, qui negabat oportere quenquam ab alloquio principis tristem discedere7. Quid
141
multa? plane persuasit ut in animum inducam Durare et memet rebus servare secundis8. Cum non possumus quae volumus, velle debemus quae possumus. In hoc decreto finem faciam, et te plurimum salvere cum suavissima coniuge ac familia iubebo. Datum Lugduni Batavorum XXIII Februarii CIƆIƆCIX.