Quem mihi commendasti, vir eruditissime, Albertus Sebisius2, eum tua amicitia dignum et ipse cognovi. Nec quicquam mihi facere potes gratius quam ut tales iuvenes tuo exactissimo probatos judicio ad me alleges. Ego si quid unquam illorum in gratiam potero, id non modo recte positum, sed a me, tum ipsorum virtuti, tum tuae, quam semper faciam maximi, amicitiae debitum existimabo.
Pagellas, quas nunc iterum de Iustino tuo3 ad me misisti, ego ultra ad Salmasium4 misi, maximoque opere rogavi, ut si quid de studiis Arabicis deque illo desideratissimo omnibus labore, quo ritus illustrat veteris Ecclesiae5, detrahere possit, illas ut perlegat tibique sua subsidia mittat. Id si fecerit, ut facturum spero, non erit, quod aut meam aut alterius cujusquam operam requiras, cum Salmasio nullus sit in hoc literarum genere perspicatior. Editionis tuae forma et annotationum modus mihi maxime probatur; est enim utrumque ad studiosorum utilitatem comparatum, quod praecipue editores propositum habere debent.
Vale quam felicissime, vir optime, et quod unum, si invidere possim, tibi invideam, Lingelshemii6 propiore amicitia fruere.
Pr. Cal. Aprilis 1631.