606. 1620 Oct. 8. Aan G.J. Vossius1.

Amicorum optime.

Deo gratias ago, tibi gratulor quod a constante sententia veterum Christianorum nullis procellis te passus es abduci, quodque iam aliqua tibi assiduorum certaminum intermissio contigit2. Det idem Deus ut paulo tranquillius posthac sacris studiis possis indulgere. Nam quae ad Latinam linguam3 pertinent, si recte se habet mea coniectura, iam publicata sunt, qua tamen de re certi aliquid intelligere pervelim, et quid nunc rerum agas. Libris tuis nimium inverecunde abutor; sed remittam simul intellexero te aliquid moliri quod eorum usum desideret; malo enim cuivis molestus esse quam studia tua impedire, cum alioqui nulli libentius sim debitor. Age quaeso libere mecum vel in hoc ne mihi mea libertas displiceat.

Constitui te pridem ἐργοδιώϰτην meum: quare rationem tibi reddam mei laboris. Praeter ea quae patrio sermone scripsi4, quae tibi visa puto, in Novo Testamento5 totus fui: iamque annotando et quae ad rem facere videbantur excerpendo undique rem perduxi ad finem τοῦ ϰατὰ Λουϰᾶν. Nunc quae scripsi revolvo, circumcido, augeo. respiro denique, antequam ad Ioannem pergam. Quin et hoc dubito an quae e Stobaei Physicis et Ethicis verti6, quaeque mantissae loco accesserunt, ante mihi describenda sint quam ad Iohannem manum admoveam, ne quid relinquam affectum. Nam ut sperem mea ab alio quoquam recte posse describi frustra sit; adeo peius scribendo proficio. Sed tum hac in re tum in aliis omnibus rogo si sine incommodo ac periculo tuo fieri potest nutantem me regas. Scis enim quanti consilia tua facere soleam. Uxorem tuam viri optimi optimam filiam7 recte valere spero; tantundem toti tuae familiae precor. Scribe-

36

Tuus
H. Grotius.