4339. 1639 oktober 15. Aan G. Müller1.

Nobilissime domine,

Ex literis Nobilitatis vestrae datis 20 Septembris2 libenter cognovi et res nostras prosperas et curam vere amicam Nobilitatis vestrae pro rebus meis, quae sane remedium desiderant. De XIX millibus thalerorum imperialium accepi post tantas moras a D. Spiringio3 VII tantum, de reliquo negat se nunc, cum pecuniam habeat, habere mandatum; ubi mandatum acceperit, non erit, ut prospicio, pecunia. Nam Batavicum illum fontem video exarescere. Rogavi saepe magnum D. cancellarium4, ut mihi permitteretur, quod legatis omnibus antehac licuit, de pecunia sociali, cujus solutiones maximo hic labore promoveo, deducere id, quod mihi quoque tempore debetur, aut ut alia aliqua in posterum ineatur ratio, qua et praegravibus mihi erogationibus et animi anxietate liberer. Nihil adhuc responsi accepi. Pro Domino interim Camerario5 venisse mandatum, ut plene ei solvatur, gaudeo rogoque Nobilitatem vestram, ut, quantum honeste et sine incommodo suo poterit, me in re aequissima et ad regni etiam dignitatem pertinente adjutet; quod facturum spero etiam illustrissimum D. Salvium6. Si mihi libuisset uti Gallicis liberalitatibus, multae mihi oblatae sunt, multae offeruntur quotidie; abstinui semper sperans excellentissimos et illustrissimos regni Suedici rectores7 mihi

672

Multum metuo, ne Petrus Schmalchius8 elapsus ex illustrissimi D. Salvii manibus noceat rebus Suedicis primum, deinde et iis, qui res Suedicas majore innocentia administrant, quos ille ut morum dissimilitudine sua ipsi facta exprobrantes odit.

De negotio exercitus Vinariensis9 agere cum domino Bulionio10 jam coeperam itemque de D. mareschalli Hornii11 libertate; et is promiserat utrumque sibi cordi fore. Ex re forte esset me ad regem12, quem Lugduni esse arbitror, proficisci, sed par novis impendiis non sum. Waertium13 et Enckefortium14, quantum ex praeteritis conjicio, Galli nobis non dabunt. Exercitui autem Vinariensi nihil dabunt, quod non magno vendant in id intenti, ut, quo uno impetu perrumpere non potuerunt, id gradatim efficiant specieque conatus alicujus in hostem, exercitum istum ut suo minorem suis imperiis assuefaciant. Erlachius autem tam Gallis favens quam Suedis infestus jam deliberationem a Brisaco transtulit Colmariam, ubi est dux Longavillanus15; quae quo tendant, brevi videbimus. Satis autem incommode accidit, quod D. Mokelius16 me de iis, quae illic aguntur, non edocet. Ego interim non desinam omni nisu promovere quae in commune utilia regnoque Suedico gloriosa judicabo, Nobilitati vero vestrae pro multis benefactis fidelique animo debitorem me agnosco Deumque precor, ut pro me, qui id non possum, vicem ipsi reddat.

Nobilitatis vestrae obligatissimus addictissimusque
H. Grotius.

Scribebam Lutetiae, 5/15 Octobris 1639.