Mi frater,
Vidi gaudens scriptam sub epistola domini Utenbogardi manum, unde spem concipio valetudinis ipsius pro aetate non malae. Respondeo ei2 super ea re, super qua valde desidero audire piorum et eruditorum iudicia. Valde enim ea cogitatio me exercet Hogerbetius, ut et antehac scripsi, impellendus est et quantum fieri potest adiuvandus.3 Filius nostrorum natu maximus nondum cum Venetis transegit.4 Interim multae alibi occasiones ei pereunt. Minimus nihil ad nos scripsit ex quo Tubinga nescio quo abductus fuit.5 De pactis Bruxellentibus res vera est, sed approbatione Bavari indiget.6
217
Papa ita aegrotat7 ut rebus suis superesse non possit. Pax interim illis in locis speratur, et fiet si Romae probantur quae cardinali Bichio aequa sunt visa. Vidi causas undecim pro Suedis in Danum.8 Vidi et literas reginae nostrae scriptas Ordinibus Foederatis et domini Spiringii orationem.9 Sed quamdiu ego literas et mandata non accipio, nihil in publicum de re tanta loquar.10 Dicitur rex Angliae multum labascere post Scotorum adventum tanto numero et spem e Dania perditam. Ego tamen et ei et piis episcopis bene volo, Deumque precor ut bella haec et causas bellorum tollat. Idem te cum tuis servet,
tibi obligatissimus frater,
H. Grotius.
12 Martii 1644.
Uxor mea sermones hic quosdam audiit,11 in quibus dixit se non alia audiisse nisi quae nos docere debebat dominus Utenbogardus. Iam nunc accipio literas a Diderico nostro, quae me docent esse eum in arce Fuggerorum inter Ulmam et Augustam Vindelicorum. Dux Vindocinensis capi metuens evasit Italiam petens.12 De Anthologia nostra quid erit?13